rilmesine daha müsaitken, bunun yerine faz-
lasıyla kopuk ve son derece ağır ilerleyen bir
oyun ortaya konmuş.
Peki, oyunda hiç mi güzel bir şey yoktu;
her şey böyle sıkıcı ve kötü müydü? Kesinlik-
le hayır! Oyunun hiç anlamadığım yerlerinde
anlamsız derecede yüksek sesle yapılan gü-
lüşmeleri saymazsak her birisi zaten usta bi-
rer oyuncu olan aralarında ünlü simalarında
bulunduğu oyuncuların performansları ger-
çekten çok iyiydi. Ayrıca sahne ve kostüm ta-
sarımlarının yanı sıra ışık tasarımı da hari-
kulade olmuş, ciddi bir beğeni oluşturuyor
seyircide. Anlayacağınız aslında oyunda çok
büyük bir emek de söz konusu ve oyuna veri-
len ödüllerin tamamının bu alanlarda veril-
miş olması da tüm bu düşüncelerimde yalnız
olmadığımı kanıtlar nitelikte.
Oyun sırasında başıma ilginç bir olay gel-
di bir de. Oyuna bir iki dakika gecikmeli gelin-
ce salondaki koltuğuma değil de görevliler ta-
rafından salonun balkonuna alındım ve ancak
ikinci perde de koltuğumun yanına gelebildim.
Geldiğimde koltuğun dolu olduğunu görün-
ce durumu görevliye sordum, boş koltukla-
rı oyuncuların arkadaşlarıyla doldurduklarını
söyleyip koltuğumun hemen yanında bir kol-
tuk ayarladılar. Durum ilk etapta fazlaca saç-
ma görünse de, oyun bitiminde misafir arka-
daşların canla başla ayakta yaptıkları alkışla-
malar ve ardı ardına patlayan “bravo!” tezahü-
ratlarını görünce bir aydınlanma yaşamadım
değil. Eğer bu bir taktik icabıysa, böylesi sabır
gerektiren bir oyun için gerçekten çok güzel
bir taktikmiş, tebrik ettim doğrusu.
Hâsılı eğer Çehov’u iyi tanımıyorsanız
bu oyunun size göre olmadığını rahatlık-
la söyleyebilirim; sabırla sınanmak, oran-
tısız bir şekilde maruz kalacağınız Fransız
muamelesiyle kendinizi cezalandırmak is-
tiyorsanız bilemem tabi.
İnşallah bir sonraki ay tanıtımından he-
yecan duyacağım, sizlere gitmeniz için bas-
kı yapacağım bir oyunla karşınızda olurum.
Görüşmek dileğiyle, esen kalın...
