Aynı zamanda bir aile babasısınız. Yoğun iş
hayatı ve aslında savaş muhabiri olmanız aile
yaşantınızı nasıl etkiliyor?
Açıkçası ilk evlendiğim zamanlarda bu kadar
yoğun değildim. Kriz bölgelerine gider-
dim ama şimdiki kadar uzun süreli değildi.
Sadece bülten sunuyordum. Bu benim için
masabaşı görev gibiydi. Ama Türkiye’de
ve yurtdışında bölgesel krizler çoğalmaya
başladıkça belki son 7-8 senem sürekli dışa-
rıda geçti. Bunun 3 senesini eşimle birlikte
Kudüs’te geçirdim. Bu onun için de zor bir
deneyimdi. Ama şimdi alıştı. Artık biz eşimle
gerilmeye, tartışmaya başladığımız zaman
senin yurtdışın gelmiş veya senin savaşın
gelmiş, hadi sen git der bana. Kızım şimdiye
kadar anlamıyordu ama şimdi televizyondan
da gördüğü için durumu fark etmeye başladı.
Kızım gittiğimde de hep şunu düşünüyor;
“Babam onlara yardım etmeye gitti”.
Kızım beni yardım gönüllüsü olarak
görüyor.
Kızım beni bir gazeteciden ziyade bir yardım
gönüllüsü olarak görmeye başladı. Çünkü
hangi coğrafyaya giderseniz gidin mutlaka
bir kriz, kötü bir şey aktarıyorsunuz gittiği-
niz bölgeden. En son Filipinler’e gittiğimde
fotoğraflarımı görmüş. Kalacağımız bir otel,
yiyeceğimiz bir yemek, içeceğimiz bir su
yoktu Filipinler’de. Ve on gün boyunca uyku
tulumu içerisinde bir otelin bahçesinde uyu-
mak zorunda kaldım. Bu fotoğrafları gördü-
ğünde “Baba artık seni göndermeyeceğim,
artık bir yere gitmeyeceksin” diye söylenmeye
başladı. Henüz 6 yaşında. En büyük sorunu
babamla yaşıyorum. Evin tek oğluyum ben.
Libya’da 45 gün kaldım. 45 gün her gün ba-
bamla telefonda tartıştık. Hadi dön artık, niye
dönmüyorsun? Baba bir şey yok diyorum
ama canlı yayında da bir savaşı veriyorum.
Ve o görüntülerimiz haliyle onları rahatsız
ediyor. Söylediklerimiz de sevdiklerimizi
tatmin etmiyor.
Televizyon mecrasında etkin bir isimsiniz. Kitle
iletişim aracı olarak nitelendirdiğimiz aygıtla-
rından en önemli olan televizyonun asıl amacını
nasıl tanımlarsınız?
Geçtiğimiz günlerde bir üniversitenin ar-
şivinde gezerken bir çalışma gördüm; 1600
54
