1997 yılında İstanbul NarkotikŞubesi'nde görevime başladığım
gün, aynı zamanda yepyeni bir okula başlamıştım. Narkotikte
çalışmak o zamanlarda tamanlamıyla sokak polisliğindemas-
ter derecesi yapmak anlamına geliyordu. Şimdilerde olduğu
gibi birçok konumasa başında teknik olarak halledilmiyordu. Bir
mahalledeki bir evin adresini bulmak bile başlı başına uzun ve
emek isteyen bir işti. Çünkü o zamanlar, nüfus işlemlerini şim-
dilerde oldukça kolaylaştıranMernis Projesi ve her vatandaşa
ait bir kimlik numarası yoktu. Oyıllarda biz polisler için; bir insanı
ve adresini bulmak tamanlamıyla “ara ki bulasın” durumuydu.
1997yılında, cep telefonları yeni yeni insanlarınhayatınagiriyor-
du. İnternet bukadar yaygındeğildi. Ben; daktilo ile ifadealan,
daktilodayazmayı beceremediği içinçoğuzaman tutanakları
elledahahızlı yazan, kâğıtlarınarasınakarbonkâğıdı koyarak
mahkeme fezlekesi hazırlayan, sonpolisneslindenim. Her ne
kadar narkotikofislerindedaktilolar ilekarşılaşsakda, budönem
meslekhayatım içindeçokkısabir dönemdir. Daktiloşakırtıları,
bizimhayatımızabizdenönceki polisler kadar yer etmemişti.
Uyuşturucunun kullanım adayları masum
insanlardır, uyuşturucu değil!
Koca İstanbul’da eroinmanlar bir Sümbül Efendi’ye takılırlardı.
Bir de hâlâ günümüzde takıldıkları gibi İstiklal Caddesi’ne.
İstanbul sokaklarında başladığımeğitimim, her uyuşturu-
cu operasyonu ile bana kitaplardan sayfalarca okusamda
kazanamayacağımbilgiler kazandırıyordu, hemde her gün.
Uyuşturucunun olduğu her yerden ve uyuşturucu kullanıcıla-
rından, anında kopan, ardına bakmadan kaçıp giden şeyin adı;
“masumiyetti”! Bunu çok iyi öğrenmiştim. Uyuşturucunun
kullanımadayları masum insanlardır. Ancak uyuşturucu-
yu önce deneyen, sonra kullanan, ardından içeceği kadarını
4 . S ı n ı f Emn i y e t Mü dü r ü
Ya z ar / Bağ ı ml ı l ı k Dan ı şman ı
Ad l i B i l i ml e r U zman ı
TORBACI PC
Uyuşturucular çocuklarımızın masumiyetlerini
ellerinden almak için odalarına kadar girdi.
yesilay.org.tr
46
YESiLAY
•
TEMMUZ 2014
